اسمش را میگذاریم؛ دوست مجازی
...
اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته

خصوصیاتش را که نمیتواند مخفی کند

...وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد

وقت میگذارد برایم، وقت میگذارم برایش

نگرانش میشوم

دلتنگش میشوم

وقتی در صحبت هایم، به عنوانِ دوست یاد میشود

مطمئن میشوم که حقیقی ست

هرچند کنار هم نباشیم هرچند صدای هم را هم نشنیده باشیم،

من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم

هرکجا که باشد